In 1981 kwam ik op het Boni. En wat heb ik er een heerlijke tijd gehad. Veel herinneringen aan legendarische docenten: meneer Kloek van geschiedenis, ‘Pa Welp’ voor wiskunde en meneer Schoenmakers die aardrijkskunde gaf. Van Schoenmakers mocht je de boterhammen die je niet opat in een ton in de kantine gooien; die gingen dan naar zijn varkens.
Ook heb ik warme herinneringen aan rector Van der Heiden. Ik werd nog wel eens uit de klas gestuurd omdat kletsen met vriendinnen mijn favoriete bezigheid was. En dat werd niet altijd door de docenten op prijs gesteld: “Meisje, ik waardeer het dat je naar de vierde verdieping bent gekomen voor mijn les, maar niet dat je blijkbaar je mond niet kunt houden. Ik verzoek je al die trappen weer af te lopen en je te melden bij de conrector.’’ Ik sloeg de kamer van conrector Drubbel graag over. Als ik me bij hem meldde, was het corvee of nablijven geblazen. Bij meneer Van der Heiden kwam ik altijd goed weg. Die schudde eens zijn hoofd, stuurde me naar de kantine om een kop koffie te halen en zei dan: ‘niet meer doen hoor’!
Ik keek uit naar schoolfeesten en natuurlijk was er de onvergetelijke Ardennenweek. Moderator Ton Janssen (tevens onze mentor) en aardrijkskundeleraar Rudi Knoef waren in oktober 1985 onze begeleiders. We hebben ons de blaren op de voeten gelopen want een aardrijkskundeleraar blijkt geen garantie voor de kortste route naar het volgende onderkomen. Kroegen bleven tot laat open; we zorgden zo met z’n allen toch voor een leuke omzet op een doordeweekse dag in oktober.
In de vijfde klas werd ik verliefd op een jongen, die ook op Boni had gezeten. Hij bleef gewoon de feesten bezoeken van z’n Boni-vrienden. Ik kende hem wel uit de tijd dat hij ook op school zat. Tijdens het carnavalsfeest in februari 1986 was het raak. Voor het beeld van Bonifatius zoenden we elkaar voor het eerst. Inmiddels zijn we vele jaren en drie kinderen verder. Een zoon en dochter gingen ook naar het Boni (het beeld van zoenende ouders voor Bonifatius lieten ze graag voor wat het was). Onze oudste dochter is in 2020 geslaagd en onze zoon verlaat nu ook het Boni met een diploma op zak. Als we in de afgelopen jaren op school waren, kletsten we soms weer even met docenten van toen.
Mijn herinneringen aan het Boni zorgen altijd voor een glimlach op het gezicht. Ik ken nog steeds de liedjes over leraren uit mijn hoofd die we maakten in de tweede klas. Ik kan nog steeds met vriendinnen van toen enorme lol hebben om alles wat we meemaakten.
Het Boni heeft voor mij niet alleen een diploma opgeleverd. Het heeft me gevormd en bijgedragen aan mijn kijk op de wereld. Ik hoop dat onze kinderen dat later ook zo zullen zien.
Lisette Budding, eindexamen 1987
