Deze herinnering haalde het tv- programma “de Reünie” met docent Engels Hugo Peters die dit drama toelichtte.
Het was zeker de leukste en hechtste groep 4-havo. Net zoals veel andere keren trok ik weer op met Hugo. Samen op stap, maar er was wel een verschil met andere jaren. Erik van de IJssel, een leerling die iedere week gedialyseerd moest worden, wilde graag mee. Voor vertrek werd hij extra gedialyseerd in het ziekenhuis om de komende dagen fysiek door te komen. Als extra begeleider ging zijn neef mee. Als een moederkloek hield hij Erik in de gaten.
Niks over asfalt was het devies, maar met kaart en kompas dwars door landerijen en over sloten. Het regende en snel werd het een helse modderboel en wel erg zwaar voor de groep. We zochten twee dikke stokken om rugzakken aan te hangen. Wat stoere gasten torsten die stokken met rugzakken op hun schouders. En ja, de neef van Erik nam de kleine man op de rug en droeg hem zeker een uur lang. De kaartlezer was ik en later werd beweerd dat die door mij onderste boven werd bestudeerd. Gevolg was dat wij dus nog verder de shit in gingen in de tijd dat er nog geen mobieltjes waren. Zodra we een huis zagen, belden wij aan. Zij waren onze redders in de nood. Gelukkig sprak ik goed Frans. Via hun telefoon konden wij Kuitenbrouwer, opperhoofd en coördinator, bereiken. Hij was er binnen een uur en bracht Erik snel naar het nabijgelegen ziekenhuis voor een spoedbehandeling. De volgende dag gingen wij richting Utrecht.
Het jaar daarop heb ik Erik in mijn sportwagen meegenomen naar de Ardennen. In een leuk restaurant goeie frites gegeten. Na een nacht goed slapen fris en fruitig en voldaan zijn wij weer terug naar het Boni gereden. Mijn herinnering aan Erik eindigt triest. Drie maanden na mijn uitstapje stierf Erik.
Bron: Jan van Spaandonk, docent bewegingsonderwijs 1983 – 1998
