In januari 1970 kwamen Rob Huybers, Ad de Roy en ondergetekende op het spontane idee om maar eens de nieuwjaarsreceptie van kardinaal Alfrink te crashen. Niet dat we nog heel veel ophadden met het katholieke geloof (we zijn/waren in dat opzicht echte kinderen van de zestiger jaren en ook bij ons had de ontkerkelijking stevig toegeslagen), maar we hadden gehoord dat daar goede wijn werd geschonken en dat ook de sigaren van bijzonder goede kwaliteit waren.
Tot onze eigen verbazing werd ons bij het betreden van het bisschoppelijk paleis aan de Maliebaan geen strobreed in de weggelegd en spoedig stonden wij te midden van een gezelschap van ons geheel onbekende kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders te drinken en te roken. Toen kardinaal Alfrink in de gaten kreeg dat er een groepje toch wel heel afwijkende gasten op zijn receptie was aangeland, kwam hij op ons af en begon een gezellig praatje, waaruit bleek dat we zeer welkom waren en we vooral van het gebodene moesten genieten.
Achteraf is goed te begrijpen dat onze aanwezigheid een vrolijke noot was, die afleidde van een zeer diepgaand conflict dat zich in de jaren 1965-1969 had ontwikkeld en dat juist in januari 1970 tot uitbarsting kwam. De oorzaak was de wijze waarop het Concilie van de Nederlandse kerkprovincie zich ontwikkelde. Het pastoraal concilie was een poging om de resultaten van het Tweede Vaticaans Concilie naar de Nederlandse situatie te vertalen.
Godsdienstsocioloog Walter Goddijn en theoloog Edward Schillebeeckx waren leidend in de poging de Nederlandse kerkprovincie te moderniseren. Zij vonden onder anderen bisschop – later kardinaal – Ad Simonis en de pauselijke internuntius, aartsbisschop Angelico Felici tegenover zich. Felici verliet uit protest de voorlaatste sessie van het Concilie in januari 1970, toen een voorstel tot afschaffing van het verplichte priestercelibaat in stemming werd gebracht en dreigde te worden aangenomen.
Veel van de hoofdrolspelers waren op die nieuwjaarsreceptie van 1970 aanwezig; geen wonder dat zo’n groepje vrolijke lyceïsten een welkome afleiding vormde!
Willem Spee, HBS A 1967-1973.
