Als je in de jaren ’70 van de vorige eeuw het genoegen had op het St. Bonifatiuscollege Franse les van Ben Vos te krijgen en daarnaast een muziekinstrument beoefende, nou, dan was je erbij !
Vos stimuleerde graag de Franse taal met populaire chansons in zijn klassen met een bandrecorder. Voor de hedendaagse jeugd: zo’n ding met twee draaiende spoelen waarmee met een magnetische band geluid kon worden opgenomen en afgespeeld. De voorloper van de DVD zogezegd.
Bedoeld voor de Franse lessen met dia’s over ‘Pierre et Marie’, maar nog veel leuker voor de Franse muziek had Ben Vos zo bedacht. Chansons van Georges Moustaki met ‘Le Métèque’ en natuurlijk ‘Je t’aime… moi non plus’ van Jane Birkin en Serge Gainsbourg moesten natuurlijk tot in detail worden vertaald. Heel spannend.
Maar Ben Vos strikte muzikanten in de dop en luisteraars ook feilloos voor zijn muzieksoirées bij hem thuis aan de Admiraal van Gentstraat in Utrecht. Door een slimme verbouwing was het souterrain van de woning bij de woonkamer getrokken waardoor er een grote ruimte was ontstaan waar vele scholieren konden aanschuiven. Hij noemde het zijn ‘Salon de Musique’.
Jaarlijks waren er drie à vier van dergelijke avonden. En ook al had je geen Frans meer in je pakket, hij wist je altijd weer te vinden en te verleiden voor een volledig avondprogramma.
Veel soorten muziek werden er uitgevoerd, van klassiek tot modern: van Bach tot en met The Beatles, waardoor de vaak beginnende muziekliefhebbers spelenderwijs leerden omgaan met een welgemeend warm applaus.
De muziekverrichtingen ook tevens deskundig gadegeslagen vanuit een hok met een paar duiven aan de muur, die zowel in voor- als tegenspoed de muzikanten met hun koerend commentaar aanmoedigden. Als een soort voorlopers van de later bekende betweters Statler en Waldorf uit de tv-Muppet Show.
Op kritische momenten in mijn schoolcarrière heeft mijn muziekinzet ook bijzondere gunsten opgeleverd: ik kan nu wel verklappen dat diverse keren de afronding van mijn toch wel magere cijfers voor de Franse taalkunde in mijn voordeel werden beslecht. Dat neemt niemand mij meer af….
Ook herinner ik mij met name het tiende lustrum in 1972 waarbij voor die gelegenheid het Slot Zuylen werd afgehuurd en waarbij vele ensembles en solisten in de diverse ruimten een prachtige muziekavond verzorgden. Zowel docenten als (oud-)leerlingen lieten mooie programma’s ten gehore brengen.
Zover ik weet bestaat het fenomeen ‘Salon de Musique’ gelukkig nog steeds op het Bonifatiuscollege. Een mooi initiatief met enorme meerwaarde. Hopelijk dat dit twintigste lustrum weer een reprise van deze geweldige herinneringen gaat opleveren.
Theo d’Ore, zo noemde Ben Vos mij …
Theo Dusseldorp, eindexamen 1977
