Op 7 november 2022 strompelt een oude man het ietwat vervallen gebouw van het St. Bonifatiuscollege binnen. Hij wordt vriendelijk begroet door een nog krasse Ilse van Koppen. Zij heeft nu voor de zevende keer de reünie georganiseerd (100 jaar Boni) en laat iedereen weten dat dit nu toch echt de laatste keer was. “Het examenjaar 1993 is in zijn geheel aanwezig” toetert zij de oude man in zijn oor. Op de vraag of hij zich nog iets van dat jaar herinnert, mompelt de man terwijl hij starend voor zich uitkijkt: Neonpijp, zandkasteel, Siep.” Mevrouw van Koppen pinkt een traan weg. Bij het vorige lustrum was hij nog zo helder.
Op dat moment komt het voltallige examenjaar 1993 binnen. Er moet een foto worden gemaakt. Martijn wil met Digna gearmd op de foto – zoals in 1993 – , maar Ramses is hem dit keer voor. Als iedereen klaar staat, komt Lara binnen rennen: ”Sorry, ik kon er echt niets aan doen.”
De fotograaf wordt opgehouden door een hinderlijk knipperend licht. Een stevige vijftiger stapt naar voren en zegt met een duidelijk Zuid-Afrikaans accent dat hij de neonpijp wel even zal vervangen. Timothy maakt van de gelegenheid gebruik om de oude man zijn nieuwste zandcreatie aan te bieden. De bejaarde Siep zondert zich af met zijn Raad van Elf van toen.
Bij mevrouw van Koppen gaat een licht op. “Knap dat je dat nog allemaal wist.” “Zijn er van dat jaar nog veel gezakt”, vraagt zij de oude man. “Niet zoveel”, zegt hij en hij mompelt wat namen, maar dat kan mevrouw van Koppen niet goed verstaan.
Oud-conrector Jimkes (uit het jaarboek 1992/93)
