In 2004, veertig jaar na ons laatste jaar in het schoolgebouw aan de Kromme Nieuwegracht, kwamen we voor het eerst weer bij elkaar in het voormalige gymlokaal aldaar, de twee gymnasiumklassen van eindexamenjaar 1964, kortweg Boni 64.
Het was een zaterdag, welgekozen, omdat we naar het carillonspel van de Dom verlangden, om elf uur ‘s morgens. Hoe je een zaterdaggevoel van weleer kunt oproepen! Versterkt nog, doordat oud-conrector Jimkes ons zogenaamd les gaf.
Het elkaar herkennen na zoveel jaar bleek geen enkel probleem, een oogopslag, een houding, een lach, dezelfde stem toch ja. Wij, allen tegen de zestig lopend, terugkijkend op een druk leven van werk en familie.
‘Is dit voor herhaling vatbaar’, was de vraag aan het eind van die dag in 2004. ‘Ja’, vond de meerderheid. En zo is er een trouwe groep overgebleven die sindsdien ieder jaar bij elkaar komt. Ja zelfs op plaatsen van naar het buitenland uitgevlogen klasgenoten! NewYork, Frankrijk en Zwitserland.
Wat is daar nou zo leuk aan?’, vraagt de scepticus. Het is zo mooi om, in het licht van die vormende jaren op school, iemands Werdegang – hoe heette de lerares van Schwere Wörter ook al weer? – te volgen, te bespreken, door te lichten ja, in alle rust en eerlijke, openhartige nabeschouwing. Antwoord: Mevrouw ‘Mina’ de Jong natuurlijk!
En dan stel je vast, pôh, wat een prachtige mensen allemaal! Daar zal onze tijd op het Boni ongetwijfeld toe hebben bijgedragen.
Marjan van Rooden-van der Linden, namens de eindexamengroep gymnasium alpha en bèta 1964.
De reünisten krijgen zogenaamd les van conrector Jan Jimkes.
En elk jaar een speciale feesttaart.
