Mijn kennismaking met het Boni dateert van 1966. Het was de tijd dat je nog lange slierten fietsers vanuit de buitengebieden door de weilanden zag trappen om naar de middelbare school van hun keuze te gaan. Voor kinderen uit het rooms-katholieke Schalkwijk was die school, wanneer je tenminste geslaagd was voor het pittige toelatingsexamen voor het lyceum, het Boni.
Vroeg in de ochtend de deur uit, ook op zaterdag, het eerste stuk alleen en soms eenzaam en na het dorp aansluitend bij de groep al kletsend verder, mee harkend met de bewegingen van je voorgangers waardoor het tempo er goed in bleef. Zo kwam je zelfs bij tegenwind niet te laat. Regende je kletsnat dan was dat ook geen ramp want op het oude gebouw aan de Kromme Nieuwegracht was daar meneer Van Doorn met een kop warme thee. Deze zeer aimabele conciërge had extra oog voor de leerlingen van buiten. Dat gaf een welkom gevoel en dat gevoel gaven veel docenten je ook waardoor je komend van het platteland je opgenomen wist in het grote stadsgewoel: ,,Als je onderweg op de fiets door kunt zetten, kun je dat ook op weg naar je diploma.”
De fietstocht naar school duurde ongeveer een uur; de terugtocht vaak aanmerkelijk langer; in kleine groepjes uitwaaierend, hier en daar een boomgaard in (en niet alleen om een appeltje te plukken) een ijsje onderweg in Houten of gewoon lekker langzaam fietsend en een beetje dromen en soms bedenken wat je thuis zou vertellen over de stadse ervaringen en opgedane inzichten.
Mijn ouders waren trots dat hun kinderen op ‘het Boni’ zaten, maar over de vrijgevochten manieren en meningen die wij daar opdeden waren ze minder enthousiast. ,,Wat voor een wind daar toch waait…” verzuchtte mijn vader wel eens. En dan vertelden wij thuis nog lang niet alles.
Toen ik veertig jaar later opnieuw mocht kennismaken met het Boni viel me wederom een warm welkom ten deel. Opnieuw ging ik dagelijks met veel plezier naar ‘mijn school’, mijn werk. Wat heb ik er veel aardige en betrokken mensen, kundige medewerkers op alle gebied, talentvolle en prettige leerlingen ontmoet. Natuurlijk was het niet iedere dag feest maar die Boni-sfeer van destijds, open met ruimte voor diversiteit, aandacht voor elkaar, bijzondere mensen en meningen: die was en is er nog steeds. Het was een voorrecht om twee periodes in mijn leven deel van die Boni-gemeenschap te mogen zijn. En de band die blijft omdat je altijd en overal weer Bonifanten blijft tegenkomen.
Tiny Uijttewaal, eindexamen 1972, rector 2006-2017.
