‘Niet te lang, kort en krachtig’. Kun je je middelbareschooltijd op bovenstaande manier beschrijven? Zo luidt het verzoek van de samenstellers van het Boni-jubileumboek en de site bij het 100-jarig bestaan van de school. Sommigen lukt dat vast wel. Mij niet, maar ik wil het wel proberen.
Na geslaagd te zijn in de zomer van 1964, voor mijn toelatingsexamen voor het St. Bonifacius-Lyceum verliet ik de Gregorius Jongensschool aan de Kromme Nieuwegracht in Utrecht, ietsjes schuin tegenover het oude Bonifaciusgebouw aan diezelfde Kromme Nieuwegracht. Mijn eerste jaar zou echter aanvangen op de Fockema Andreaelaan, het ‘nieuwe Boni-gebouw’. Jammer vond ik het toen ik na de H. Mis in de kerk aan de Adriaen van Ostadelaan als opening van mijn eerste Boni-jaar tot de ontdekking kwam dat ik na zes jaar lagere-jongensschool nu weer in een klas kwam met alleen maar jongens.
Klas 1H. September 1964. We waren de enige jongensklas op het hele Bonifatius. En dan ook nog op zaterdagmorgen naar school. Na dat schooljaar ging ik over naar klas 2B1.
Na wederom de mis, hollend naar school, naar het roosterbord in de hal om te kijken of gymnastieklessen verdeeld stonden aangegeven. Als dat het geval was, zou ik in een gemengde klas zitten. Nee dus…
Ik zat opnieuw in de enige jongensklas. Een lastig jaar. Dat lag niet aan mijn klas, maar aan mezelf: ik bleef zitten. Dan weer na de openingsmis op een draf naar school om te kijken of mijn nieuwe klas, nu wel gemengd zou zijn. Nee dus… En – ik hou het kort – mijn volgende klas, 3B1, was wederom zonder meisjes samengesteld.
En dan, we zitten in de zomer van 1968, word ik geplaatst in 4HBS-B1; En daar komen de dames.
En die gingen ook niet meer weg!
Het mooie leven op het Boni (die eerste jaren waren zeker ook okay) werd steeds mooier.
Muziekoptreden van Afra Krah, Ruud Hirdes en Guus Alfrink op de klassenavond van 4HBS B1 in het schooljaar 1968/1969.
Moderator Van Doorn en leraar Creton in de kruiwagen als ringsteekduo op de 5mei-spelen in Retranchement.
Wat een prachtige klas. We bleven tot ons eindexamen bij elkaar en slaagden allemaal. Wat een geweldige groep jonge mensen. En wat een docenten!
De twee belangrijkste haal ik hier naar voren: Jan Jimkes en Hans Creton. Kanjers. En dan waren er natuurlijk ook nog o.a.: juffrouw Boerlage, mevrouw van Dongen, Stijn Kuitenbrouwer, Henk van Doorn, Cor van Geffen, dhr. Kok en Marjan Baghuis.
We bedenken vakantietrips en voeren die uit. Jan Jimkes en Hans Creton gaan natuurlijk mee, samen met Jans vrouw Els en de kinderen van Hans en zijn vrouw Annemarie. Waar we naartoe gingen? Kamperen in Zeeuw-Vlaanderen, in Retranchement, met culturele uitstapjes naar Antwerpen en Brugge onder leiding van Els, die kunsthistoricus was. We moesten natuurlijk zelf koken, muziek maken, zingen, sporten, we deden het allemaal. We kampeerden ook in Zandvoort, volgens het gebruikelijke recept, waarbij andere docenten zich aansloten.
Boerenkoolmaaltijd als onderdeel van het klassenfeest in 1970 op de boerderij van de familie Fluitman in Wijk bij Duurstede
Samen eten op de camping in Retranchement 1970. Onderaan op de rug gezien: Els Jimkes, Annemarie en Hans Creton en kroost.
Daverend succes
Klassenavonden waren een daverend succes. En iedereen bezocht ook de meeste verjaardagsfeestjes. Er was voor mij altijd wel een slaapplek te vinden omdat ik niet uit Utrecht kwam en Wijk bij Duurstede best ver weg is als je uitgefeest bent. En als er bij mij thuis een boerenkoolfuif werd gehouden dan was iedereen aanwezig. Voor vervoer werd alles heel makkelijk geregeld. Leve onze ouders!
Het contact is eigenlijk altijd gebleven en Jan en Els Jimkes zijn heel goede vrienden van ons geworden, Altijd goed om elkaar weer te zien en te spreken. Bij lustrums van het Boni waren er ook best veel klasgenoten aanwezig. We organiseerden dan ook vaak zelf voor onze eigen oude klas meteen een reünie.
Zes jaar geleden hadden we onze laatste grote bijeenkomst. Voorbereid door Jan Jimkes, Hans Cretron, Liesbeth Landsman, mijn vriendin van toen en mijzelf. Wat een succes. We hebben iedereen kunnen bereiken; ze kwamen bijna allemaal opdagen. Een prachtig programma samengesteld, ontvangst in de kantine aan de Fockema Andreaelaan, toen al omgevormd tot docentenkamer. Een openingstoespraak van Jan Jimkes, een rondleiding door het gebouw: muzieklokaal in de kelder, tekenlokaal helemaal boven, de kapel, zowat op het dak. Vervolgens naar het sportcomplex van Kampong voor het spel en een grote BBQ. Wat een feest!
Dat hadden we vijf jaar later, afgelopen zomer in 2020 ook weer willen organiseren. Het comité was bij elkaar geweest en contacten waren gelegd. Vervolgens de uitbraak van het coronavirus. De rest is dan bekend.
De laatste ‘hereniging’ in 2015 met o.a. jeu de boules (en drank). Met Joke de Korte, Tamara Dubbers, Joke van Straalen, Evert Wortel en Jeroen Oorsprong.
De groepsklassenfoto van Boni-4, 5 en 6HBS B1 tijdens de laatste reünie in 2015. (Enkele klasgenoten sloten later aan).
De Nachtmerrie van een Eindexamenkandidaat
Wat ik ook nog wil noemen en wat ik heel bijzonder heb gevonden is het feit dat ik, na mijn theateropleiding in Brussel, in 1977-1978 op Boni toneeldocent ben geweest en toneellessen en improvisatie aan de leerlingen van de eerste klas heb gegeven. Ik heb tevens de nieuwe kantine mogen inwijden met het toneelstuk: ‘De Nachtmerrie van een Eindexamenkandidaat’, gespeeld door leerlingen en docenten. Leuk om te doen. Jammer genoeg vertrok ik na een jaar door mijn verhuizing naar Eindhoven, naar het Zuidelijk Toneel. Had nog veel meer willen doen.
Peter Fluitman, omringd door zijn ‘acteurs’, ontvangt in 1978 als regisseur van de ‘Nachtmerrie van een Eindexamenkandidaat’ bloemen.
Als ik vrienden vertel over een reünie of in het algemeen praat over mijn middelbareschooltijd, vinden ze dat bijzonder, en dat we elkaar ook nog af en toe zien en spreken.
Voor mij is dat normaal. Het gevolg van een geweldige basis gelegd in onze jeugd op het Boni. Iedereen gelijk, open staan voor elkaar, helpen waar je kunt en vooral het samen doen!
Daar mogen we onszelf en onze docenten – een enkele zuurpruim daargelaten – hartelijk voor op de borst slaan.
Dank aan de docenten, dank aan al mijn medeleerlingen en aan hen die er niet meer zijn: Ferdie Spit, Afrah Kra en Evert Wortel.
En natuurlijk waren er smeuïge verhalen, verliefde stelletjes, vermeende relaties tussen leerlingen en docenten. Ja hoor, het was er allemaal. Maar daar is geen plek meer voor. En ik moet het kort houden…
Peter Fluitman, eindexamen 1971
