Mijn oudere broer ging naar het Boni, ‘dus’ ik ook. Voor het eerst in 1972. Een enorme school aan de Fockema Andreaelaan met heel veel mensen; ik voelde me klein en verloren. Ik herinner me dat ik in de grote pauze ergens naar buiten was gegaan en na de pauze niet meer wist waar dat was geweest. Een dwaaltocht door het gebouw volgde. Muziekdocent juffrouw Wartenberg had onze brugklas uitgekozen om bij de kerkdienst ter ere van 50 jaar Boni te zingen. We hadden heel wat extra repetities voordat we in de Heilig Hartkerk in Oudwijk zongen voor alle reünisten. Ik kan nog hele stukken van het schoollied zo zingen. Na afloop liepen alle Bonifanten in een lange optocht door het Wilhelminapark naar het gebouw aan de Fockema Andreaelaan, elk ‘examenjaar’ achter zijn eigen jaarbordje. Merkwaardig genoeg kan ik me van dat vijftigjarig bestaan verder niets herinneren.
In de centrale hal hingen van alle klassen de lesroosters naast elkaar. Eentje trok mijn aandacht: die van de ‘bezemklas’. Pas jaren later begreep ik dat dit de laatste leerlingen waren van vóór de Mammoetwet; de laatste HBS’ers en MMS’ers.
In diezelfde centrale hal was ook een open trappenhuis, drie verdiepingen hoog en diep tot in de kelder. Een leerling uit een andere brugklas deed stoer: klom op de bovenste verdieping over het hek en bleef daar, zonder zich vast te houden staan… tot hij misgreep en tot ontzetting van ieder die het zag naar beneden viel. Tot in de kelder waar een houten kapstok zijn val brak, anders was hij zeker te pletter gevallen. Hij werd door een ambulance afgevoerd. Ik kan me niet herinneren dat er nazorg was voor de ‘toeschouwers’. Ik weet ook niet hoe het hem daarna vergaan is.
Ik herinner me ook de gymjuf die vóór de gymles wilde bidden. Och wat was ik opgelucht als ze mij niet aanwees als voorbidder!
Instortingsgevaar?
Ik ging naar de havo en daarmee naar het oude gebouw aan de Kromme Nieuwegracht ik vond het vreselijk! Bij het ophalen van mijn lesrooster zag ik een frisdrankblikje klem staan in de holte van een verdwenen steen in de muur. Ik dacht: als ik dat blikje weghaal stort het hele gebouw in en mag ik gewoon op het nieuwe gebouw blijven.
Maar wat heb ik een goede herinnering aan die jaren daar: vrij uur? Hup, de stad in!
Die aftandse gymzaal waar ik eerst nog gymles in had maar die later dienstdeed als kantine. Met de oude wandrekken als plafondverlagers. Je mocht nog gewoon roken in de kantine.
De koffie geschonken door conciërge Van Doorn met hulp van Leny.
Op de melodie van Champs-Élysées zongen we:
O ouwe gebouw, wat hou ik van jou.
Elf uur is koffietijd en iedereen dringt in de rij
De verse koffie staat al klaar door Leny gezet.
Dan de gong, de pret is om, Rasing zegt van ‘jongens kom’
(…tja, wat was de laatste zin??)
In 4-havo kwam er voor het eerst een (naar mijn idee) enorme instroom aan mavo-leerlingen die op het Boni havo-top kwamen doen. De sfeer in klas en gebouw was de eerste weken heel anders dan vóór de zomervakantie.
Ik herinner mij de leerlingen met een Surinaamse achtergrond die op 25 november 1975 vrij kregen om de onafhankelijkheid van Suriname te vieren.
Ik herinner mij het kernfysica-prakticum bij natuurkunde (docent Van de Rijst) waarbij we met de hele klas naar De Uithof gingen om daar proeven en proefjes te doen. En ook bij natuurkunde: de docent (Paul Verhagen?) die met een lang touw op de grond in de gang liet zien hoe dat gaat met golven en trillingen en het uitdoven daarvan. Ik herinner mij de klassenfoto’s van de eindexamenklassen die gemaakt werden om de hoek, in de kloostertuin van de Dom. En natuurlijk de diploma-uitreiking in de Pieterskerk.
Pax-Christi-voettocht
Daarna ging ik terug naar het nieuwe gebouw om nog twee jaar vwo te doen.
Daar hielp ik mee aan de Boni-actie. Wat voelde ik me belangrijk. En ik kwam in aanraking met de Pax-Christi-voettochten in en om Den Bosch. Dan liep je in de herfstvakantie met zeventien onbekenden drie dagen door Noord-Brabant; wandelen, praten, huilen… Na drie dagen voelde je alsof je opnieuw was ontstaan. Op school kon je daarna was samenkomen en napraten met andere voettochtlopers. We zongen: ‘ga maar, ga maar, in oktober’.
Mijn oudere broer zat bij docent Jimkes in de klas toen die een eigen lokaal kreeg. Jimkes vroeg zijn leerlingen plantjes mee te nemen om het lokaal aan te kleden. Mijn broer nam ook plantjes mee die heel hard groeiden; dat doen wietplanten nu eenmaal…
In 1980 werd een nieuwe kantine gebouwd op de binnenplaats van het gebouw. Het oude gebouw zou sluiten en voor alle leerlingen samen was een grotere kantine nodig.
Voorjaar 1980 was die klaar en we zongen op ‘Alle Menschen werden Brüder’
‘t Boni heeft nu zijn kantine, lyceïst heft weer uw vaan
mooier nog dan wij verdienden, alles zit erop en aan
ziet ‘t alarm, de feestverlichting, ziet de bar met houten kap.
Ja, die lijkt wel overdreven maar daaronder zit de tap.
Toen kon dat nog gewoon: een tap in een schoolkantine. Ik behoorde tot de eerste lichting die mijn diploma-uitreiking daar had.
Verschillende keren bezocht ik daarna de lustrumreünies.
Hopelijk is dat ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan ook weer mogelijk.
Liedewijde Mars, examen havo 1978 en vwo 1980.
Foto links: klassenfoto van Liedewijde’s 5havo3, genomen in de kloostertuin van de Domkerk. Linksachter staat conciërge Van Doorn, steun en toeverlaat gedurende meer dan 25 jaar voor leerlingen op het ‘oude gebouw’. (1978)
Foto rechts: Geflankeerd door meerdere docenten poseert 6vwo1 van het schooljaar 1979-1980 in de hal op de Fockema Andreaelaan. Middenachter leraar Duits Thönissen, rechtsachter conrector Geelen, wiskundeleraar Hagenaars en rector Van der Heiden.
